Ben tüm çocukluğum boyunca kardeşime yardım ettim. Ama bana yardıma ihtiyacım olduğunda — o kapıyı yüzüme kapattı
Her zaman yanındaydım. Çocukken ağladığında elini tutardım. Anne babamız kavga ettiğinde onu dağıtırdım, müziği daha yüksek açar, masallar anlatırdım. İlk sınavında başarısız olduğunda, tekrar ayağa kalkması için ona yardım ettim. Başka bir şehre taşındığında, taşınmasına yardım etmek için gece otobüsüyle gittim çünkü onun yanında olacak başka kimseyi yoktu.
Bana yardım etmek isteyip istemediğimi kimse sormadı. Sadece doğru olanın bu olduğunu biliyordum.
Kardeşim benim “proje”mdi — sürekli desteklenmeye, teşvik edilmeye, çekilmeye ihtiyaç duyan türden. Her zaman azıcık yetişemiyor, azıcık başaramıyordu ama savunmasızlığında o kadar samimi görünüyordu ki, bunu zayıflık olarak kabul eder, vermekten almayı alışkanlık haline getirdiğini göremezdim.
Zor zamanlar yaşadığımda — gerçekten zor zamanlar — ilk onu aradım. Konuşmak istemiyordum ama mecbur kaldım: işimi kaybettim, konut ödemelerinde sıkıntıya düştüm, kredi başvurum reddedildi. Çok fazla bir şey istemiyordum. Sadece biraz zaman. Sadece iki hafta. Sadece nefes alıp, tekrar ayağa kalkmak.
Sessizdi.
— Emma, anla bak… Burası çok dar. Çocuklar, Laura sinirli. Hem sen de biliyorsun — biz birbirimizden çok farklıyız. Sen çok güçlüsün, başarabilirsin. Ama ben şu anda başkasının sorunlarına bulaşamam. Üzgünüm. Gerçekten.
Durakta telefonomla, elimde belgelerle bir çanta ile duruyordum ve olan biteni anlamaya çalışıyordum. Bu benim kardeşim miydi? Onun onlarca zor durumundan çıkardığım kardeşim mi?
Bağırmak istiyordum. Sonra ağlamak. Sonra her şeyi silmek istiyordum. Ama yerine, bir zamanlar perdelerini çektiğim, doğum iznindeyken kalkamayan bir arkadaşıma gittim. Kapıyı derhal açtı, sessizce.
— Senin bakışların 2009’daki gibi. Gir içeri. Hala o battaniye var.
Bir yıldan fazla zaman geçti. İş buldum, kendime geldim, hatta küçük bir atölye açtım. Kardeşim yazdı. Görüşmek isteyip istemediğimi, kırgın olup olmadığımı sordu. Kırılmadım. Sadece hatırladım. En dipte olduğunda kimin yanında olduğu ile, sadece güçlü olduğun sürece yanında olanı arasındaki farkı.
O zamandan beri kendimi seçiyorum. Gururumdan değil. Saygımdan.
Siz zor zamanınızda size yardım etmeyen biriyle iletişim kurmaya devam eder miydiniz? Yoksa bu, artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı an mı?
