Duygular

Yirmi yıl boyunca arkadaş olduk. Yirmi yıl boyunca gece saat üçte onu arayabileceğimi ve hiçbir sorgu sual olmadan geleceğini bilirdim.

Lavabonun başında, akşam yemeğinden sonra bulaşıkları yıkıyordum. Su akıyordu, köpük tabakların üzerinde kayıyordu, kafamda yarının yapılacaklar listesi dönüyordu. İş, çamaşırlar,

İlk kez aşk dediğim duyguyu hissettiğimde sadece on iki yaşındaydım. Ama o zamanlar bu, “çocuksu bir tutku” demek için fazla

Hızla yürüyordum, akşam yapmam gereken işleri kafamda sıralarken arkamdan biri sessizce adımı söyledi. Ses o kadar tanıdıktı ki ellerim soğudu.

Bir kızımız olacaktı. Onun için bir isim belirlemiştik, ultrason çıktısı buzdolabının üzerindeydi ve minicik çoraplar çekmecede özenle katlanmıştı. Her şey

Her zaman yanındaydım. Çocukken ağladığında elini tutardım. Anne babamız kavga ettiğinde onu dağıtırdım, müziği daha yüksek açar, masallar anlatırdım. İlk

Çocuğunuz büyüdükçe, onu bırakmayı öğrenirsiniz. Önce ellerini, sonra görüşlerini ve en sonunda yanınızdaki yerini. Bunu sakinlikle kabullendim. Oğlum büyüdü, aşık

Kızmadım. Gerçekten. Beni arabaya bindirip, eşya çantamı yerleştirip şöyle dediklerinde: — Anne, bu hepimiz için daha iyi olacak. Başımı salladım.

Babamızı kaybettiğimizde, kardeşimle birlikteydik. O, babamızın elini tutuyordu, ben ise biraz yan tarafta duruyor, düzgün nefes almaya çalışıyordum. Bazen her

Philip üniversiteyi bitirdiğinde kanatlanmış gibiydi. Genç, kendinden emin, fikirler ve hırs dolu. Bir startup’tan bahsediyordu — gözlerindeki ateş öylesine parlaktı

Her zaman ailemizde her şeyin adil olduğunu düşündüm. Kardeşimle — sanki aynı ağacın iki dalı gibiyiz. Farklıyız, ama aynı kökten

Martin ile evliliğimiz bittiğinde, kin tutmadım. Biz farklıydık. O lüksü, gürültüyü, yeni deneyimleri severdi. Ben sessizliği, düzeni, sabah kahvemle yürüyüşleri

Anne olduğunda içinde bir şeyler değişir. Daha önce omuz silkerek geçtiğin şeylerde tehdit hissetmeye başlarsın. Koruyucu, zırh, kalkan olursun. Ve

Karla doğduğunda, Sofi kendine bir söz vermişti: Onun için her şeyi yapacaktı, şartsız şurtsuz. Anne baba olmadan tek başına büyüttü

Mark ile sekiz yıl birlikte yaşadık. Çığlık çığlığa kavgalar olmadan, coşkulu tutkular yoktu, ama saygı ve yıllar içinde gelişen alışkanlıklarla

Elizabeth merdivende bacağını kırdığında, hayatı tamamen değişti. Bundan önce Gent’in dış mahallelerinde küçük bir evde tek başına yaşıyor, bahçeyle ilgileniyor,

“Elif, artık bitti,” dedi Kerem soğuk bir ses tonuyla. “Ben gerçek bir aile istiyorum. Çocuklar… Ve sen bana bunu veremiyorsun.

Bir bebeğin doğum günü her zaman unutulmaz bir olaydır. Odada, heyecan ve yorgunlukla dolu bir huzur hakimdir. Anne, yatağında solgun

Duygusal farkındalık, duygusal zekamızın uyandırmak gibidir. Hayatımızın kontrolünü ele geçirmek için sis altındaki ruh halimizi belirlediğimiz ve tanımladığımız ilk adımdır.

Yola çıkmadan önce biz yol oluruz. Tüm değerlerimizin, çabalarımızın, hedeflerimizin ve hayallerimizin özeti bu yoldur. Eğer dikilecek bir ağaç varsa,